مکن ای دوست نشاید که بخوانند و نیایی

هله ای دیده و نورم گه آن شد که بشورم

اگرم خصم بخندد و گرم شحنه ببندد

به تو سوگند بخوردم که از این شیوه نگردم

بکن ای دوست چراغی که به از اختر و چرخی

دل ویران من اندر غلط ار جغد درآید

هله یک قوم بگریند و یکی قوم بخندند

اگر از خشم بجنگی وگر از خصم بلنگی

به بد و نیک زمانه نجهد عشق ز خانه

چو مرا درد دوا شد چو مرا جور وفا شد

سحرالعین چه باشد که جهان خشک نماید

هله این ناز رها کن نفسی روی به ما کن

هله خاموش که تا او لب شیرین بگشاید