78
غزل شمارهٔ ۲۸۱۲
ای دهان آلوده جانی از کجا می خورده ای
و آن طرف کاین باده بودت از کجا ره برده ای
با کدامین چشم تو از ظلمتی بگذشته ای
با کدامین پای راه بی رهی بسپرده ای
با کدامین دست بردی حادثات دهر را
از جمال دلربایی آینه بسترده ای
نی هزاران بار خون خویشتن را ریختی
نی هزاران بار تو در زندگی خود مرده ای
نی هزاران بار اندر کوره های امتحان
درگدازیدی چو مس و همچو مس بفسرده ای
نی تو بر دریای آتش بال و پر را سوختی
نی تو بر پشت فلک پاهای خود افشرده ای
چون از این ره هیچ گردی نیست بر نعلین تو
از ورای این همه تو چونک اهل پرده ای
چشم بگشا سوی ما آخر جوابی بازگو
کز درون بحر دانش صافیی نی درده ای
گفت جانم کز عنایت های مخدوم زمان
صدر شمس الدین تبریزی تو ره گم کرده ای
گر یکی غمزه رساند مر تو را ای سنگ دل
از ورای این نشان ها که به گفت آورده ای
بی علاج و حیله ها گر سنگ باشی در زمان
گوهری گردی از آن جنسی که تو نشمرده ای