گر چه در مستی خسی را تو مراعاتی کنی

آنک او رد دل است از بددرونی های خویش

ور تو خود را از بد او کور و کر سازی دمی

آن تکلف چند باشد آخر آن زشتی او

او به صحبت ها نشاید دور دارش ای حکیم

مر مناجات تو را با او نباشد همدم او

آن مراعات تو او را در غلط ها افکند

آن طرب بگذشت او در پیش چون قولنج ماند

آن کسی را باش کو در گاه رنج و خرمی

از هواخواهان آن مخدوم شمس الدین بود

ور نه بگریز از دگر کس تا به تبریز صفا