ساقیا شد عقل ها هم خانه دیوانگی

صد هزاران خانه هستی به آتش درزده

ما دوسر چون شانه ایم ایرا همی زیبد به عشق

در چنین شمعی نمی بینی که از سلطان عشق

پنبه در گوشند جان و دل ز افسانه دو کون

کفش های آهنین جان پاره کرد اندر رهش

عقل آمد با کلید آتشین آن جا ولیک

چونک عقل از شمس تبریزی به حیرت درفتاد