این چه چتر است این که بر ملک ابد برداشتی

زلف کفر و روی ایمان را چرا درساختی

جان همی تابید از نور جلالت موج موج

پیش حیرتگاه عشقت جمله شیران در طلب

هم تو جان را گاه مسکین و اسیر انداختی

صد هزاران را میان آب دریا سوختی

در یکی جسم طلسم آدمی اندر نهان

در چنین جسم چو تابوتی میان خون و خاک

آفتابا پیش تو هر ذره ای کو شکر کرد

از نمک های حیاتت این وجود مرده را

شمس تبریزی ز عشقت من همه زر می زنم