لیک این سودا غریب آمد به عالم نادری

ز آنک صد پر دارد این و نیست آن ها را پری

نی در او میوه بقایی نی در او شاخ تری

می برد شاخش تو را با خواجه قارون تا ثری

چون نه ای موسی مرو بر اژدهای قاهری

گردن آن اژدها را گیرد او چون لمتری

ز آنک او بس گرسنه ست و تو مر او را چون خوری

دفع هر ضدی به ضدی دفع ناری کوثری

تا به هر دم دورتر باشی ز مرو و از هری

ای افندی هین مگو این را مری و آن را مری

در گداز هر فسرده شمس باشد ماهری

از زمین و آسمان و کوه و سنگ و گوهری

عقل جز وی ننگ مانده بر سر یخ چون خری

پوز بردارد به بالا خر که یا رب آخری

بال و پر یابد خر او برپرد چون جعفری