ای خدایی که مفرح بخش رنجوران تویی

خسته کردی بندگان را تا تو را زاری کنند

جمله درمان خواه و آن درمانشان خواهان توست

دردهایی کآدمی را بر در خلقان برد

هر کجا کاری فروبندد تو باشی چشم بند

ناله بخشی خستگان را تا بدان ساکن شوند

هم تویی آن کس که می گوید تویی والله تویی

و آنک منکر می شود این را و علت می نهد

و آنک می گوید تویی زین گفت ترسان می شود

کنج زندان را به یک اندیشه بستان می کنی

در یکی کار آن یکی راغب و آن دیگر نفور

آن یکی محبوب این و باز او مکروه آن

صد هزاران نقش را تو بنده نقشی کنی

بندگی و خواجگی و سلطنت خط های توست

صورت ما خانه ها و روح ما مهمان در آن

دست در طاعت زنیم و چشم در ایمان نهیم

دست احسان بر سر ما نه ز احسانی که ما

غفلت و بیداری ما در توی بر کار و بس

توبه با تو خود فضول است و شکستن خود بتر

روح ها می پروری همچون زر و مس و عقیق

روز درپیچد صفت در ما و تابد تا به شب

روز تا شب ما چنین بر همدگر رحمت کنیم

کو سلاطین جهان گر شاه ایوان بوده اند