مرغ دل پران مبا جز در هوای بیخودی

آفتاب لطف حق بر عاشقان تابنده باد

گر هزاران دولت و نعمت ببیند عاشقی

بنگر اندر من که خود را در بلا افکنده ام

جان و صد جان خود چه باشد گر کسی قربان کند

عاشقا کمتر نشین با مردم غمناک تو

باجفا شو با کسی کو عاشق هشیاری است

بیخودی را چون بدانی سروری کاسد شود

خوش بود ظاهر شدن بر دشمنان بر تخت ملک

گر تو خواهی شمس تبریزی شود مهمان تو