برخیز و بزن یکی نوایی

هین وقت صبوح شد فتوحی

بگشا سر خنب خسروانی

صد گون گره است بر دل و نیست

از جای ببر به یک قنینه

جز دشت عدم قرارگه نیست

بر سفره خاک تره ای نیست

عالم مردار و عامه چون سگ

ساقی درده صلا که چون تو

ما چون مس و آهنیم ثابت

در مغز فکن تو هوی هویی

تا روح ز مستی و خرابی

زین باده چو مست شد فلاطون

دردی ده و عقل را چنان کن

بر ناطق منطقی فروریز

تا دم نزند دگر نجوید

خامش که تو را مسلم آمد