آن شمع چو شد طرب فزایی

چون جان برسد نه تن بجنبد

چون بانگ سماع در که افتاد

کاین باد بهار می رساند

در ذره کجا قرار ماند

هم آتش و دود گشته پیچان

ماهی صنما ز روح بی جسم

گه کوته و گه دراز گشتیم

هم بر لب دوست مست گشتیم

بر باد سوار همچو کاهیم

چون پشه ز خون خویش مستیم

اندر خلوت به هوی هویی

در صورت بنده کمینیم

این داد خدیو شمس تبریز