تا چند به عشق همنشینی

تا لذت عشق را ببینی

جز آتش عشق کی گزینی

پرباد شده چو ساتگینی

چون آینه حسن را امینی

می پندارد که تو همینی

هر چند به صورت از زمینی

تو سرمه دیده یقینی

در حلقه درآ که خوش نگینی

آن دم که چو تیغ پر ز کینی

و اندر معنی چه خوش معینی