مست می عشق را حیا نی

آن عشق چو بزم و باده جان را

با عقل بگفت ماجراها

از روح بجستم آن صفا گفت

گفتم که مکن نهان از این مس

کاین برق حدیث تو از آن است

گفتا غلطی که آن نیم من

گفتم که به حق نرگسانت

کاین غمزه مست خونی تو

بالله که تویی که بی تویی تو

گر ز آنک تویی و گر نه ای تو

گر فرمایی که نیست هست است

مغناطیسی و جان چو آهن

چون گرم شوم ز جام اول

چون شد به سرم میم سراسر

از بهر نسیم زلف جعدت

ای باد صبا به انتظارت

پس ما چه زنیم ای قلندر

گر ز آنک نه هر دمی خداوند

مخدومی شمس دین تبریز