66
غزل شمارهٔ ۲۷۵۰
ای جان و جهان چه می گریزی
وی فخر شهان چه می گریزی
ما را به چه کار می فرستی
پنهان پنهان چه می گریزی
چون تیر روی و بازآیی
این دم ز کمان چه می گریزی
باری تو هزار گنج داری
زین نیم زیان چه می گریزی
ای که شکرت کران ندارد
بنشین به میان چه می گریزی
چون محرم هر شکر دهان است
از پیش دهان چه می گریزی
ایمن ز امان توست عالم
ای امن امان چه می گریزی
عالم همه گرگ مردخوار است
ای دل ز شبان چه می گریزی
خامش که زبان همه زیان است
تو سوی زیان چه می گریزی