برجه که بهار زد صلایی

از شاخ درخت گیر رقصی

ریحان گوید به سبزه رازی

از باد زند گیاه موجی

وز ابر که حامله ست از بحر

وز گریه ابر و خنده برق

فخ شسته به پیش گوش قمری

نرگس گوید به سوسن آخر

ای سوسن صدزبان فروخوان

سوسن گوید خمش که مستم

سرمستم و بیخودم مبادا

رو کن به شهی کز او بپوشید

می گوید بید سرفشانان

ای سرو برای شکر این را

ای جان و جهان به تو رهیدیم

از وسوسه چنین حریفی

زان دی که بسی قفا بخوردیم

ظاهر مشواد او که آمد

خاموش کن و نظاره می کن