ای وصل تو آب زندگانی

از دیده برون مشو که نوری

آن دم که نهان شوی ز چشمم

من خود چه کسم که وصل جویم

ای دل تو مرو سوی خرابات

کان جا همه پاکباز باشند

ور ز آنک روی مرو تو با خویش

مانند سپر مپوش سینه

پرسید یکی که عاشقی چیست

آنگه که چو من شوی ببینی

مردانه درآ چو شیرمردی

ای از رخ گلرخان غیبت

ای از هوس بهار حسنت

ای آنک تو باغ و بوستان را

ای داده تو گوشت پاره ای را

ای داده زبان انبیا را

ای داده روان اولیا را

ای داده تو عقل بدگمان را

ای آنک تو هر شبی ز خلقان

ای داده تو چشم گلرخان را

ای داده دو قطره خون دل را

ای داده تو عشق را به قدرت

این بود نصیحت سنایی

شمس تبریز نور محضی