88
غزل شمارهٔ ۲۷۲۹
با این همه مهر و مهربانی
دل می دهدت که خشم رانی
وین جمله شیشه خانه ها را
درهم شکنی به لن ترانی
در زلزله است دار دنیا
کز خانه تو رخت می کشانی
نالان تو صد هزار رنجور
بی تو نزیند هین تو دانی
دنیا چو شب و تو آفتابی
خلقان همه صورت و تو جانی
هر چند که غافلند از جان
در مکسبه و غم امانی
اما چون جان ز جا بجنبد
آغاز کنند نوحه خوانی
خورشید چو در کسوف آید
نی عیش بود نه شادمانی
تا هست از او به یاد نارند
ای وای چو او شود نهانی
ای رونق رزم و جان بازار
شیرینی خانه و دکانی
خاموش که گفت و گو حجابند
از بحر معلق معانی