مگر تو یوسفان را دلستانی

مها از بس عزیزی و لطیفی

روان هایی که روز تو شنیدند

ز شب رفتن ز چالاکی چه آید

منم آن کز دم عیسی بمردم

چنین مرگی که مردم زنده گردم

دلم از هجر تو خون گشت لیکن

ز درد تو رواق صاف جوشید

خداوندی است شمس الدین تبریز

برید آفرینش در دو عالم

هزاران جان نثار جان او باد

دریغا لفظ ها بودی نوآیین