ز من مگذر شتاب ار مهر داری

که شد چشمم ز تو ابر بهاری

رسد در گرد مرکب از نزاری

که خورشیدی و عالم بی تو تاری

گلوی ما به هجران می فشاری

گذشت از سایه جان در بی قراری

بدین تلخی از آن رو در خماری

خماری را به رحمت سر بخاری

که ما را تا قیامت دست یاری

به جان تو که دست از من نداری

که تو سنگین دلی بی زینهاری

که بر خسته دلانش می گماری

به دریای فنا و جان سپاری

در اقبال و مراد و کامکاری

ابد تا کارشان را می گذاری