از این تنگین قفس جانا پریدی

ز روی آینه گل دور کردی

خبرها می شنیدی زیر و بالا

چو آب و گل به آب و گل سپردی

ز گردش های جسمانی بجستی

بجستی ز اشکم مادر که دنیاست

بخور هر دم می شیرینتر از جان

گزین کن هر چه می خواهی و بستان

از این دیگ جهان رفتی چو حلوا

اگر چه بیضه خالی شد ز مرغت

در این عالم نگنجی زین سپس تو

خمش کن رو که قفل تو گشادند