دریغا کز میان ای یار رفتی

بسی زنهار گفتی لابه کردی

به هر سو چاره جستی حیله کردی

کنار پرگل و روی چو ماهت

ز حلقه دوستان و همنشینان

چه شد آن نکته ها و آن سخن ها

چه شد دستی که دست ما گرفتی

لطیف و خوب و مردم دار بودی

چه اندیشه که می کردی و ناگاه

فلک بگریست و مه را رو خراشید

دلم خون شد چه پرسم من چه دانم

چو رفتی صحبت پاکان گزیدی

جوابک های شیرینت کجا شد

زهی داغ و زهی حسرت که ناگه

کجا رفتی که پیدا نیست گردت