به شکرخنده اگر می ببرد جان مرا

جانم آن لحظه بخندد که ویش قبض کند

مغز هر ذره چو از روزن او مست شود

چونک از خوردن باده همگی باده شوم

هله ای روز چه روزی تو که عمر تو دراز

تن همچون خم ما را پی آن باده سرشت

خم سرکه دگرست و خم دوشاب دگر

چون بخسپد خم باده پی آن می جوشد

می منم خود که نمی گنجم در خم جهان

می مرده چه خوری هین تو مرا خور که میم

وگرت رزق نباشد من و یاران بخوریم