ای ماه اگر باز بر این شکل بتابی

چون کوه احد آب شد از شرم عقیقت

از عقل دو صدپر دو سه پر بیش نمانده ست

ای عشق دو عالم ز رخت مست و خرابند

تا باده نجوشید در آن خنب ز اول

تا اول با خود نخروشید ربابی

ای گرد جهان گشته و جز نقش ندیده

در خرمن ما آی اگر طالب کشتی

ور ز آنک نیایی بکشیمت به سوی خویش

مکتب نرود کودک لیکن ببرندش

بستان قدح عشرت وز بند برون جه

آخر بشنو هر نفسی نعره مستان

دست تو بگیرم دو سه روزی تو همی جوش

آن جا که شدی مست همان جای بخسبی

تا چند در آتش روی ای دل نه حدیدی

ای ساقی مه روی چه مست است دو چشمت

بگشای دهان ز آنچ نگفتم تو بیان کن