66
غزل شمارهٔ ۲۶۲۰
ای دل به ادب بنشین برخیز ز بدخویی
زیرا به ادب یابی آن چیز که می گویی
حاشا که چنان سودا یابند بدین صفرا
هیهات چنان رویی یابند به بی رویی
در عین نظر بنشین چون مردمک دیده
در خویش بجو ای دل آن چیز که می جویی
بگریز ز همسایه گر سایه نمی خواهی
در خود منگر زیرا در دیده خود مویی
گر غرقه دریایی این خاک چه پیمایی
ور بر لب دریایی چون روی نمی شویی