چون بسته کنی راهی آخر بشنو آهی

در روح نظر کردم بی رنگ چو آبی بود

آن آب به جوش آمد هستی به خروش آمد

دیدم که فراز آمد دریا و بشد قطره

چون پیشترک رفتم دریا شد و بگرفتم

پیش آی تو دریا را نظاره بکن ما را

آبی است به زیرش مه آبی است به زیرش که

با لعل تو کی جویم من ملک بدخشان را

از غمزه جادواش شمس الحق تبریزی