افند کلیمیرا از زحمت ما چونی

ای فخر خردمندان وی بی تو جهان زندان

مه گوش همی خارد صد سجده همی آرد

باری من بیچاره گشتم ز خود آواره

ماییم و هوای تو دو چشم سقای تو

تلخ است فراق تو دوری ز وثاق تو

زد طال بقای تو هر ذره که خورشیدی

ای آینه مانده در دست دو سه زنگی

ای دلدل آن میدان چونی تو در این زندان

ای آدم خوکرده با جنت و با حورا

ای آنک نمی گنجی در شش جهت عالم

مصباح و زجاجی تو پیش دو سه نابینا

پیغام و سلام ما ای باد بگو با دل

بس کردم من اما برگو تو تمامش را