مانده شدم از گفتن تا تو بر ما مانی

شیری است که می جوشد خونی است نمی خسبد

زر دارد و زر بدهد زین واخردت این دم

اشتر ز سوی بیشه بی جهد نمی آید

صد جا بترنجیدی گفتی نروم زین جا

در چرخ درآوردم نه گنبد نیلی را

چون دیگ سیه پوشی اندر پی تتماجی

تو مرد لب قدری نی مرد شب قدری

سخت است بلی پندت اما نگذارندت

هر لحظه کمندی نو در گردنت اندازد

بنگر تو در این اجزا که همرهشان بودی

زان جا بکشانمشان مانند تو تا این جا

چون بز همه را گویم هین برجه و خدمت کن

گر ریش نجنبانی یک یک بکنم ریشت

یک لحظه شدی شانه در ریش درافتادی

هم شانه و هم مویی هم آینه هم رویی

هم فرقی و هم زلفی مفتاحی و هم قلفی

خاموش کن از گفتن هین بازی دیگر کن