ای دوست حریفان بین یک جان شده از مستی

دم ها زده آهسته زان راز که گفتستی

دستی صنما دستی می زن که از این دستی

ای جمله بلندی ها خاک در این پستی

شیخا چه ترنجیدی بی خویش شو و رستی

آن چهره که بگشادی و آن زلف که بربستی

ما را غلطی دادی از خانه برون جستی

برخاستی از دیده در دلکده بنشستی

شد داروی هر خسته آن را که توش خستی

در قعر رو ای ماهی گر دشمن این شستی