ای خیره نظر در جو پیش آ و بخور آبی

صحراست پر از شکر دریاست پر از گوهر

گر مرد تماشایی چون دیده بنگشایی

محراب بسی دیدی در وی بنگنجیدی

ما تشنه و هر جانب یک چشمه حیوانی

ره چیست میان ما جز نقص عیان ما

شش نور همی بارد زان ابر که حق آرد

شش چشمه پیوسته می گردد شب بسته

خورشید و قمر گاهی شب افتد در چاهی

صد صنعت سلطانی دارد ز تو پنهانی

این مفرش و آن کیوان افلاک ورای آن

دریا چو چنان باشد کف درخور آن باشد

بگریزد عقل و جان از هیبت آن سلطان

بکری برمد از شو معشوق جهانش او

ره داده به دام خود صد زاغ پی بازی

خاموش که آن اسعد این را به از این گوید