افتاد دل و جانم در فتنه طراری

آید سوی بی خوابی خواهد ز درش آبی

گوید که به اجرت ده این خانه مرا چندی

گه گوید این عرصه کاین خانه برآوردی

دیوار ببر زین جا این عرصه به ما واده

آن دلبر سروین قد در قصد کسی باشد

ناگه بکند چاهی ناگه بزند راهی

جان نقش همی خواند می داند و می راند

ای شاه شکرخنده ای شادی هر زنده

ای ذوق دل از نوشت وی شوق دل از جوشت

از باغ تو جان و تن پر کرده ز گل دامن

زان گوش همی خارد کاومید چنین دارد

تا از تو شدم دانا چون چنگ شدم جانا

تا عشق حمیاخد این مهر همی کارد