ای دوست ز شهر ما ناگه به سفر رفتی

نوری که بدو پرد جان از قفس قالب

رفتی تو از این پستی در شادی و در مستی

مانند خیالی تو هر دم به یکی صورت

امروز چو جانستی در صدر جنانستی

اکنون ز تن گریان جانا شده ای عریان

از نان شده ای فارغ وز منت خبازان

نانی دهدت جانان بی معده و بی دندان

از جان شریف خود وز حال لطیف خود

ور ز آنک خبر ندهی دانم که کجاهایی

هان ای سخن روشن درتاب در این روزن