نباشد خاک ره ناطق ندارد سنگ هشیاری

چرا خشمی کند تندی چرا باشد شبی تاری

که خاری اندر این عالم کند در عهد او خاری

که تا غیری نبیند آن برون ناید ز اغیاری

نمی تاند که دریابد ز لطف آن چهره ناری

و کی شاید که درپوشد لباس زشت آن عاری

که از شرم صفای او عرق ها می شود جاری

برون زد لطف از چشمش ز هر سو شد به دیداری

که تا شد دیده ها محروم و کند از سیر و سیاری

شراب می که بفزاید ز بی هوشیت هشیاری

ولیکن عشقشان دارد هزاران مکر و عیاری

نباشی زان طرب غافل اگر تو جان جان داری

نمی بینی که اندر خواب تو در باغ و گلزاری

تو آن باغی که می بینی به خواب اندر به بیداری

از آن جا طفل ره باشی چو رو زین سو به شه آری

ولیکن از مثالی تو بدانی گر خرد داری

سر و سرور نمی جوید همی جوید کلهداری

به سر بنشین به بزم سر ببین زان سر تو خماری

چه مه رویان نماید غیب اندر حجب و عماری

نشان بندگی شه که فرد است او به دلداری

زهی تبریز دریاوش که بر هر ابر در باری