اگر یار مرا از من غم و سودا نبایستی

وگر کشتی رخت من نگشتی غرقه دریا

وگر از راه اندیشه بدین مستان رهی بودی

وگر خسرو از این شیرین یکی انگشت لیسیدی

طبیب عشق اگر دادی به جالینوس یک معجون

ز مستی تجلی گر سر هر کوه را بودی

وگر غولان اندیشه همه یک گوشه رفتندی

وگر در عهده عهدی وفایی آمدی از ما

وگر این گندم هستی سبکتر آرد می گشتی

وگر خضری دراشکستی به ناگه کشتی تن را

ستایش می کند شاعر ملک را و اگر او را

وگر جبار بربستی شکسته ساق و دستش را

در آن اشکستگی او گر بدیدی ذوق اشکستن

نشان از جان تو این داری که می باید نمی باید

وگر از خرمن خدمت تو ده سالار منبل را

فراز آسمان صوفی همی رقصید و می گفت این

خمش کن شعر می ماند و می پرند معنی ها