که او صف های شیران را بدراند به تنهایی

فروافتد ز بیم او مه و زهره ز بالایی

بلا و محنتی شیرین که جز با وی نیاسایی

چو جعد خویش بگشاید نه دین ماند نه ترسایی

ز جان خویش بیزارم اگر دارد شکیبایی

حلالستت حلالستت اگر زنجیر می خایی

قبا بشکاف ای گردون قیامت را چه می پایی

به سوی قاف قربت پر که سیمرغی و عنقایی

وگر خواهی که ره بینم درآ ای چشم و بینایی

اگر خواهی که عالم را ضیا و نور افزایی

که از خورشید خورشیدان تو را باشد پذیرایی

وگر نازک دلی منشین بر گیجان سودایی

گهی گم شو از این هر دو اگر همخرقه مایی

که ترکان راست جانبازی و هندو راست لالایی

که مه رویان گردونی از او دارند زیبایی

خود این او می دمد در ما که ما ناییم و او نایی

ببین نی های اشکسته به گورستان چو می آیی

زبان حالشان گوید که رفت از ما من و مایی

که می ترسم که این آتش بگیرد راه بالایی