هست به خطه عدم شور و غبار و غارتی

ز آنک عمارت ار بود سایه کند وجود را

روح که سایگی بود سرد و ملول و بی طرب

جان که در آفتاب شد هر گنهی که او کند

شعله آفتاب را بر که و بر زمین است رنگ

جان به مثال ذره ها رقص کنان در آفتاب

جان چو سنگ می دهد جان چو لعل می خرد

قرص فلک درآید و روی به گوش جان ها

آنک به هر دمی نهان شعله زند به روح بر

محرم حق شمس دین ای تبریز را تو شه