54
غزل شمارهٔ ۲۴۷۵
باز ترش شدی مگر یار دگر گزیده ای
دست جفا گشاده ای پای وفا کشیده ای
دوش ز درد دل مها تا به سحر نخفته ام
ز آنک تو مکر دشمنان در حق من شنیده ای
ای دم آتشین من خیز تویی گواه دل
ای شب دوش من بیا راست بگو چه دیده ای
آینه ای خریده ای می نگری به روی خود
در پس پرده رفته ای پرده من دریده ای
عقل کجا که من کنون چاره کار خود کنم
عقل برفت یاوه شد تا تو به من رسیده ای
لعبت صورت مرا دوخته ای به جادوی
سوزن های بوالعجب در دل من خلیده ای
بر در و بام دل نگر جمله نشان پای توست
بر در و بام مردمان دوش چرا دویده ای
هر کی حدیث می کند بر لب او نظر کنم
از هوس دهان تو تا لب کی گزیده ای
تهمت دزد برنهم هر کی دهد نشان تو
کاین ز کجا گرفته ای وین ز کجا خریده ای