نیست به جز دوام جان ز اهل دلان روایتی

شکر شنیدم از همه تا چه خوشند این رمه

عشق مه است جمله رو ماه حسد برد بدو

هر سحری حلاوتی هر طرفی طراوتی

خوبی جان چو شد ز حد و آن مدد است بر مدد

پشت فلک ز جست و جو گشته چو عاشقان دوتو

پرتو روی عشق دان آنک به هر سحرگهان

عشق چو رهنمون کند روح در او سکون کند

ایزد گفت عشق را گر نبدی جمال تو

گر چه که میوه آخر است ور چه درخت اول است

چند بود بیان تو بیش مگو به جان تو

خلوتیان گریخته نقل سکوت ریخته

گر چه نوای بلبلان هست دوای بی دلان