ای داده جان را لطف تو خوشتر ز مستی حالتی

یک ساعتی تشریف ده جان را چنان تلطیف ده

شاهنشه یغماییی کز دولت یغمای تو

جان چون نداند نقش خود یا عالم جان بخش خود

پا را ز کفش دیگری هر لحظه تنگی و شری

جان نیز داند جفت خود وز غیب داند نیک و بد

جانی که او را هست آن محبوس از آن شد در جهان

چون شاه زاده طفل بد پس مخزنش بر قفل بد

تو قفل دل را باز کن قصد خزینه راز کن

خمخانه مردان دل است وز وی چه مستی حاصل است

تا غایتی کز گوشه ای دولت برآرد جوشه ای

بنوشته بر رایت که این نقش خداوند شمس دین