ای یوسف خوش نام هی در ره میا بی همرهی

آن سگ بود کو بیهده خسپد به پیش هر دری

در سینه این عشق و حسد بین کز چه جانب می رسد

مانند مرغی باش هان بر بیضه همچو پاسبان

دامن ندارد غیر او جمله گدااند ای عمو

مانند خورشید از غمش می رو در آتش تا به شب

بر بام او این اختران تا صبحدم چوبک زنان

آن انبیا کاندر جهان کردند رو در آسمان

بربوده گشتند آن طرف چون آهن از آهن ربا

می دانک بی انزال او نزلی نروید در زمین

ارواح همچون اشتران ز آواز سیروا مستیان

بر لوح دل رمال جان رمل حقایق می زند

خوشتر روید ای همرهان کآمد طبیبی در جهان

این ها همه باشد ولی چون پرده بردارد رخش

خاموش کن گر بلبلی رو سوی گلشن بازپر