من دوش دیدم سر دل اندر جمال دلبری

از جان و دل گوید کسی پیش چنان جانانه ای

لقمه شدی جمله جهان گر عشق را بودی دهان

من می شنیدم نام دل ای جان و دل از تو خجل

ای جان بیا گوهر بچین ای دل بیا خوبی ببین

تن خود کی باشد تا بود فرش سواران غمش

نک نوبهار آمد کز او سرسبز گردد عالمی

هر دم به من گوید رخش داری چو من زیبارخی

آمد بهار ای دوستان خیزید سوی بوستان

اشکوفه ها و میوه ها دارند غنج و شیوه ها

بلبل چو مطرب دف زنی برگ درختان کف زنی

آمد بهار مهربان سرسبز و خوش دامن کشان

تا خلق از او حیران شود تا یار من پنهان شود

آن جا که باشد شاه او بنده شود هر شاه خو

مست و خرامان می رود در دل خیال یار من