مخور تو بیش که ضایع کنی سراپرده

ضمیر را سبل است آن و دیده را پرده

که چشم جان را گشته است این چرا پرده

عروس پرده نموده ست مر تو را پرده

خیال هاست شده بر در صفا پرده

ز عقل نعره برآید که جان فزا پرده

هلا که تا نکند مر تو را جدا پرده