گل را نگر ز لطف سوی خار آمده

مه را نگر برآمده مهمان شب شده

خورشید را نگر که شهنشاه اختر است

منگر به نقطه خوار تو آن را نگر که دوست

آن دلبری که دل ز همه دلبران ربود

این عشق همچو روح در این خاکدان غریب

همچون بهار سوی درختان خشک ما

پنهان بود بهار ولی در اثر نگر

جان را اگر نبینی در دلبران نگر

گر عشق را نبینی در عاشقان نگر

در عین مرگ چشمه آب حیات دید

آمد بهار عشق به بستان جان درآ

اقرار می کنند که حشر و قیامت است

ای دل ز خود چو باخبری رو خموش کن