زنده شود بجنبد هر جا که هست مرده

ای رخت های خود را از رخت ما نورده

آن جام کیقبادی تو داده ما بخورده

صافت چگونه باشد چون جان فزاست درده

چه جوش ها برآرد این عالم فسرده

خوش وعده ای نهاده ما روزها شمرده

و از آفتاب و از مه رویت گرو ببرده

دل را به خرده گیری سوزیش همچو خرده

گرد و دراز گشتن بر طمع نیم گرده

صفراییم برآرم در شور خویش زرده

کاین را به تو سپردم ای دل به ما سپرده

ز آسیب این دو حالت جان می شود فشرده

گفتار ما ز دل ها زو می شود سترده