مشنو حیلت خواجه هله ای دزد شبانه

بمشو غره پرستش بمده ریش به دستش

سوی صحرای عدم رو به سوی باغ ارم رو

به شه بنده نوازی تو بپر باز چو بازی

بخورم گر نخورم من بنهد در دهن من

همه میرند ولیکن همه میرند به پیشت

ز چه افروخت خیالش رخ خورشیدصفت را

چو تو را حسن فزون شد خردم صید جنون شد

چو تو جمعیت جمعی تو در این جمع چو شمعی

تو اگر نوش حدیثی ز حدیثان خوش او