کی بود خاک صنم با خون ما آمیخته

این صدف های دل ما با چنین درد فراق

روز و شب با هم نشسته آب و آتش هم قرین

وصل و هجران صلح کرده کفر ایمان یک شده

گرگ یوسف خلق گشته گرگی از وی گم شده

خاک خاکی ترک کرده تیرگی از وی شده

شادیا روزی که آن معشوق جان های لقا

مست کرده جمله را زان غمزه مخمور خویش

تا ز بسیاری شراب ابلیس چون آدم شده

آن در بسته ابد بگشاده از مفتاح لطف

سر سر شمس دین مخدوم ما پیدا شده

ای خداوند شمس دین فریاد از این حرف رهی

یک دمی مهلت دهم تا پستتر گیرم سخن

در ره عشاق حضرت گو که از هر محنتش

قطره زهر و هزاران تنگ تریاق شفا

خواری آن جا با عزیزی عهد بسته یک شده

جان بود ارزان به نرخ خاک پیش جان جان

از پی آن جان جان جان ها چنان گوهر شده

آخر دور جهان با اولش یک سر شده

در سرای بخت رو یعنی که تبریز صفا