ای گشته دلت چو سنگ خاره

با خاره چه چاره شیشه ها را

زان می خندی چو صبح صادق

تا عشق کنار خویش بگشاد

چون صبر بدید آن هزیمت

شد صبر و خرد بماند سودا

خلقی ز جدایی عصیرت

هر چند شده ست خون جگرشان

بیگانه شدیم بهر این کار

العشق حقیقه الاماره

احذر فامیرنا مغیر

اترک هذا وصف فراقا

بگریخت امام ای مؤذن