دیدی که چه کرد آن یگانه

ما را و تو را کجا فرستاد

ما را بفریفت ما چه باشیم

آن سلسله کو به دست دارد

از سنگ برون کشید مکری

بست او گرهی میان ابرو

بر درگه او است دل چو مسمار

بر مرکب مملکت سوار او است

گر او کمر کهی بگیرد

خود آن که قاف همچو سیمرغ

از شرم عقیق درفشانش

بادی که ز عشق او است در تن

عشاق مذکرند وین خلق

ساقی درده قدح که ماییم

آبی برزن که آتش دل

در دست همیشه مصحفم بود

اندر دهنی که بود تسبیح

بس صومعه ها که سیل بربود

هشیار ز من فسانه ناید

مستم کن و برپران چو تیرم

چون مست بود ز باده حق

بی خویش گذر کند ز دیوار

باخویش ز حق شوند و بی خویش

دیدم که لبش شراب نوشد

و آن گاه چی می می خدایی

ماهی ز کنار چرخ درتافت

این طرفه که شخص بی دل و جان

مشنو غم عشق را ز هشیار

هرگز دیدی تو یا کسی دید

دم درکش و فضل و فن رها کن