65
غزل شمارهٔ ۲۳۴۸
فریاد ز یار خشم کرده
سوگند به خشم و کینه خورده
برهم زده خانه را و ما را
حمال گرفته رخت برده
بر دل قفلی گران نهاده
او رفته کلید را سپرده
ای بی تو حیات تلخ گشته
ای بی تو چراغ عیش مرده
ای بی تو شراب درد گشته
ای بی تو سماع ها فسرده
ای سرخ و سپید بی تو ماندم
من زرد و شبم سیاه چرده
ای عشق تو پرده ها دریده
سر بیرون کن دمی ز پرده