75
غزل شمارهٔ ۲۳۲۳
ای دل تو بگو هستم چون ماهی بر تابه
کاستیزه همی گیرد او را مگر از لابه
نی نی تو بنال ای دل زیرا که من مسکین
بی صورت او هستم چون صورت گرمابه
شد خانه چو زندانم شب خواب نمی دانم
تا او نشود با من همخانه و همخوابه
حسن تو و عشق من در شهر شده شهره
برداشته هر مطرب آن بر دف و شبابه
ای در هوست غرقه هم صوفی و هم خرقه
هم بنده بیچاره هم خواجه نسابه