مرا گویی که چونی تو لطیف و لمتر و تازه

خوش آن باشد که می راند به سوی اصل شیرینی

همی کوشم به خاموشی ولیکن از شکرنوشی

دلا سرسخت و پاسستی چنین باشند در مستی

بدان صبح نجاتی رو بدان بحر حیاتی رو

بهل می را به میخواران بهل تب را به غمخواران

که کنزا کنت مخفیا فاحببت بان اعرف

تعالوا یا موالینا الی اعلی معالینا

الی نور هو الله تری فی ضؤ لقیاه