یکی ماهی همی بینم برون از دیده در دیده

زبان و جان و دل را من نمی بینم مگر بیخود

گر افلاطون بدیدستی جمال و حسن آن مه را

قدم آیینه حادث حدث آیینه قدمت

یکی ابری ورای حس که بارانش همه جان است

قمررویان گردونی بدیده عکس رخسارش

ابد دست ازل بگرفت سوی قصر آن مه برد

که گرداگرد قصر او چه شیرانند کز غیرت

به ناگه جست از لفظم که آن شه کیست شمس الدین